Ron Vlaar, voorbeeldprof en strijder pur sang
Ron Vlaar stopt per direct met voetbal. De verdediger van AZ heeft veel fysieke problemen en ziet zich daardoor gedwongen een punt achter zijn lange carrière te zetten. Hieronder een ode aan de strijder die een groot aandeel had in het bereiken van de halve finale op het WK in 2014.
Het WK als heilig doel
Ron Vlaar staat op 9 juni 2014 op de middenlijn van een voetbalveld in de Braziliaanse stad São Paulo en staart richting een van de doelen. Nederland heeft zojuist de halve finale op het WK na strafschoppen verloren van Argentinië, mede door een gemiste strafschop van de verdediger.
Het was na het vorige eindtoernooi, het EK in Polen en Oekraïne in 2012, dat Vlaar besloot dat hij niet nog zo’n teleurstelling – uitschakeling in de eerste ronde – wilde meemaken. De komende twee jaren zouden geheel in het teken staan van het WK in Brazilië.
Hij zou er alles aan doen om samen met Nederland dit WK te halen. Hij zou er alles aan doen om samen met Nederland dit WK te winnen. En hij zou er alles aan doen om elke dag weer beter te worden.
Hard werken als startpunt
Dat laatste was al lang zijn dagelijkse mantra. Twee zware knieblessures hadden hem een werkelijkheid getoond die hij in zijn vroegste jaren bij de jeugdopleiding van AZ al intuïtief had aangevoeld: het gaat niet om hoe vaak je valt, het gaat erom hoe vaak je weer opstaat.
En in zijn geval betekende dat dat alleen vertrouwen op de natuur, op zijn voetbaltalent, geen enkele zin had. Hij was zo ver gekomen door hard te werken. Dus na die twee zware knieblessures – eentje bij AZ, eentje bij Feyenoord -had hij besloten die werklust als startpunt te nemen: hij, Ron Vlaar, zou door nog harder te werken, nog weer verder komen.
Twee jaar lang dronk hij geen druppel alcohol. Hij zat vaker in het krachthonk dan al zijn teamgenoten tezamen. Met behulp van een mental-coach had hij zich gericht op het proces van verbetering. En als vaste ruggesteun voor deze nogal eenzijdige, en daarmee, extreem egocentrische wijze van leven, had hij kunnen vertrouwen op zijn ouders. Was er een oppas nodig voor de kinderen, of wat voor andere hulp in zijn sociale leven: dan waren ze er geweest. Altijd. Niet soms, maar altijd.
Precies zoals hij er de afgelopen twee jaar altijd was geweest.
Instagram-bericht van @VoetbalOntwikkeling
Hard werken betaalt zich uit
Nooit een moment zonder focus. Elke dag, elke training, elke wedstrijd was hij bezig om beter te worden. Dat was het belangrijkste inzicht geweest van al zijn gesprekken met de mental coach, de boeken die hij daarover las: dat het dus mogelijk was om jezelf elke dag weer te verbeteren.
Zowel op fysiek, als op mentaal gebied was er altijd nog weer verbetering mogelijk. Belangrijk instrument was de visualisatie-techniek. Vlaar stelde zich de hele dag situaties voor in wedstrijden, tijdens trainingen, visualiseerde voor zichzelf de best mogelijke oplossing en voerde die dan vervolgens ook uit in de praktijk.
Het resultaat was zichtbaar. En dat gaf hem meer vertrouwen en maakte hem een betere verdediger. Elke dag opnieuw, twee jaar lang, was hij een betere voetballer geworden.
In de aanloop naar dit WK had Van Gaal bij de hele selectie er op gehamerd dat tijdens een toernooi een optimale fysieke gesteldheid voorwaarde was om goed te presteren. Ze hadden als bezetenen getraind. Pieken tijdens het WK deed je volgens hem door minimaal fysiek de beste te zijn. Voor Vlaar zelf was vooral het vertrouwen van de bondscoach resulterend in een basisplaats het belangrijkste geweest. Pieken deed hij al twee jaar lang, iedere dag opnieuw.
Het maximale eruit gehaald
Het zou nog lang duren voordat Ron Vlaar de pijn van het verlies van deze wedstrijd niet meer voelde. Toch begon dat proces van verwerking al direct de dag daarna. Hij zat op de rand van zijn hotelkamer bed. Hij baalde, begreep steeds beter dat de finale niet was behaald. Het verlies deed pijn. En de beelden van zijn strafschop keerden telkens weer ongevraagd terug. Waarom? Waarom? Waarom?
Om die vraag, om de beelden van een duikende en reddende Romero te doen vervagen pakte hij zijn telefoon en stuurde enkele berichten naar zijn naaste familieleden.
Het waren woorden van dank, de eerste woorden van dank na het grote verlies. Omdat zij wisten wat hij er voor had gedaan om op dit WK optimaal te kunnen presteren. Omdat zij er op al die momenten waren geweest waarop hij hen echt nodig had. En omdat zij als geen ander begrepen dat een Ron Vlaar, ondanks een gemiste strafschop, elke dag opnieuw weer piekt.
Ron Vlaar heeft deze week zijn carrière op 35-jarige leeftijd beëindigd. Hij speelde voor AZ, Feyenoord, Aston Villa en kwam 32 keer uit voor het Nederlands Elftal.
“Ron was geen overmatig getalenteerde voetballer, maar hij had een fantastische instelling. Het is hem niet overkomen, hij heeft overal hard voor gewerkt en daarom denk ik dat hij alles heel bewust heeft meegemaakt. Ondanks verschillende tegenslagen heeft hij altijd het maximale uit zichzelf gehaald. Ik had niet voorzien dat hij uiteindelijk als basisspeler van Oranje in 2014 de halve finale van het WK zou halen. Door zijn drive is het een prachtige carrière geworden. Hij mag trots zijn”, aldus Foppe de Haan, die met hem samenwerkte bij Jong Oranje.
(Met dank aan Arthur van den Boogaard)
Download ons gratis e-book en ontvang exclusieve adviezen!
MEER VAN DIT SOORT BERICHTEN:
